บทที่ 1 ท่านปันใจ ใยข้าต้องอาลัย / บทนำ

บทนำ

เมืองหลิงอัน…

ดินแดนอันงดงามท่ามกลางขุนเขาและสายน้ำ ทว่ายากจะเอื้อมถึงความยุติธรรมจากราชสำนัก

ณ ที่แห่งนี้ ผู้ปกครองมิใช่ผู้ถูกแต่งตั้งจากใต้หล้า หากแต่คือเหล่าตระกูลบันดาศักดิ์ซึ่งถือกำเนิดจากสายเลือดของกษัตริย์ในอดีต พวกเขามีขนบของตนเอง มีกฎหมายของตนเอง และมิเคยยอมก้มหน้าให้ผู้ใด แม้จะอยู่ใต้ร่มพระบรมโพธิสมภารก็ตาม

หลิงจง…บุตรชายเพียงหนึ่งเดียวในบรรดาบุตรสาวนับทั้งสิบคนของจวนหลิงอัน

บุรุษผู้ถือกำเนิดมาพร้อมความโอหัง เย่อหยิ่ง ไม่เคยรู้จักคำว่า “พอ” หรือ “ผิดหวัง” เพราะชีวิตเขามิเคยมีสิ่งใดที่ได้มายากลำบาก

ยกเว้น…หลี่เลี่ยงหรง

นาง…คือลูกสาวของอาจารย์ของเขา นางคอยติดตาม คอยเฝ้ามองและอ้อนวอนเขาด้วยหัวใจเปี่ยมรักมาตลอดสิบกว่าปี

เขาผลักไสนางอย่างเย็นชา เหยียบย่ำความรักนั้นด้วยวาจาอันเฉียบคมและสายตาไร้เยื่อใย แต่นางกลับยิ้มรับทุกบาดแผล คล้ายยินยอมจ่ายทุกราคาหากปลายทางคือหัวใจของเขา

จนกระทั่ง…ภัยพิบัติเข้าล้อมเมืองหลิงอัน

เมื่อสวรรค์เงียบงัน ผู้คนจึงหันหาสิ่งที่มองไม่เห็น การบูชายัญด้วยสตรีบริสุทธิ์กลายเป็นความหวังสุดท้ายของชาวเมือง

และในชะตานั้น…ชื่อของหลี่เลี่ยงหรงคือผู้ถูกเลือก ไม่ใช่เพราะนางเป็นเทพธิดาแต่เพราะนาง…ไร้เส้นสาย

เจ็ดวันก่อนพิธีกรรม

นางถูกกักตัวไว้ที่ศาลเจ้า ถูกห้ามพบผู้ใด ต้องชำระกายและใจให้สะอาดราวผ้าขาวก่อนส่งถึงแดนมรณะ

ทว่าในคืนหนึ่ง กลางแสงจันทร์ซึ่งเยียบเย็น นางถูกลักพาตัว

ไม่มีผู้ใดรู้ว่า

มือที่ฉุดนางหนีนั้น…เป็นของบุรุษที่เคยผลักไสนางมาตลอดชีวิตและสิ่งที่เขาขอเป็นการตอบแทน…คือการให้ร่างกายนางแปดเปื้อน เพื่อแลกกับชีวิตอันไร้ศักดิ์ศรี

“จะอยู่…หรือตาย!”

เสียงของเขาเย็นยะเยือก ราวกับคมดาบกรีดลึกลงในหัวใจนาง

“หากเลือกตายมิใช่เพียงเจ้าที่ตาย แต่บิดาเจ้าก็จะต้องพลอยดับตามไปด้วย”

ริมฝีปากหนานั้นยกยิ้มบาง รอยยิ้มที่ไม่ใช่ความอ่อนโยน แต่คือการบีบคั้นให้สิ้นหนทาง

สายตาของเขามองนางอย่างผู้ถือไพ่เหนือสุด ขณะที่ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสับสนและสิ้นหวัง

“แต่หากเลือกอยู่…เจ้ากับบิดายังจะมีลมหายใจ” เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนทิ่มแทงซ้ำด้วยเสียงต่ำ “เพียงแต่ตั้งแต่นี้ไป เจ้าจะต้องไร้อิสระไปชั่วชีวิต”

หลีเหลียงหรงน้ำตาคลอหน่วย หัวใจของนางสั่นสะท้านเหมือนนกที่ถูกขังอยู่ในกรงเหล็กที่ไม่มีทางออก เขาเหมือนมอบทางเลือกให้นาง แต่แท้จริงแล้วทุกประตูคือกำแพง ไม่ว่าจะก้าวไปทางใด…ก็ล้วนคือการสูญเสียแต่หากการสูญเสียนั่นคือการที่บิดานางยังคงมีชีวิตอยู่

นางยอมแล้ว

ต่อให้ชีวิตหลังจากนี้ไร้ความรักจากเขาก็ช่างมัน นางจะไม่ฝืนไขว่คว้า ไม่คาดหวังอีกต่อไป ทุกสิ่งถูกปล่อยวางในวันที่นางรู้ความจริง ว่านางถูกเลือกให้เป็นสตรีที่ต้องบูชายัน ไม่ใช่เพราะคุณสมบัติอันสูงส่งของนาง ไม่ใช่เพราะสวรรค์กำหนด แต่เพียงเพราะบิดาของนางเป็นเพียงบัณฑิตคนหนึ่ง ที่เดินทางมาจากเมืองอื่น ไร้เส้นสาย ไร้กำลังหนุนหลัง

นางถูกเลือกให้ ตาย! เพียงเพราะครอบครัวของนางอ่อนแอเกินกว่าจะต่อรองชะตาชีวิต และเขาชายผู้เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเจ้าปกครองเมือง ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทำราวกับว่านางเป็นเพียงเศษผ้าที่ใช้แล้วทิ้ง ไม่มีค่าแม้แต่ให้เหลียวแล

เช่นนั้นแล้ว… ไม่ว่านับจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น นางก็จะไม่หวาดหวั่นอีกต่อไป ขอเพียงบิดาของนางยังมีลมหายใจอยู่ นางก็พร้อมจะยอมรับทุกสิ่งที่ชะตาจะเหวี่ยงโยนมา